ေမာင္းေတာ၊ ျမန္မာ (AP)။ ။အသက္ ၁၀ ႏွစ္အရြယ္ကေလးငယ္သည္ ေတာင္ေပၚသို့ ေက်ာက္တုံးမ်ားအျပည့္ပါသည့္ပံုးမ်ားကို သယ္ေဆာင္ကာ ၾကိဳးစားပမ္းစားတက္ေနရသည္။ သူ႔သူငယ္ခ်င္းမ်ားအေရွ႕တြင္ေတာ့ အားခဲမာန္တင္းထားေသာ္လည္း သူ႔မ်က္၀န္းတြင္ေတာ့ မ်က္ရည္စမ်ား စြတ္စိုေနသည္။ သူ႔ခႏၶာကိုယ္တစ္ခုလံုး၌ ယားယံမႈကိုခံစားေနရျပီး၊ သူ႔ထံအဖ်ား၀င္ေနေၾကာင္း ႏွင့္ အေလးအပင္မ်ားသယ္ထမ္းရသျဖင့္ မူးေ၀ေနေၾကာင္း သူက ဆိုသည္။
“ ဒီအျဖစ္္ကို ကၽြန္ေတာ္ ရြံမုန္းပါတယ္ ” ဟု အဏၰ၀ါ စာဒတ္ (Anwar Sardad) က ဆိုသည္။ သူသည္ သူ႔မိသားစုအား ေထာက္ပံ့ရမည္ဆိုသည္ကို သိပါ၏။ သို႔ေပမင့္ အစိုးရ၏ေဆာက္လုပ္ေရးလုပ္ငန္းခြင္ထက္ အျခားနည္းလမ္းျဖင့္လုပ္ကိုင္မႈကိုသာ လိုလားလ်က္ရိွပါသည္။ “ ကြ်န္ေတာ္သာ မြတ္စ္လင္မ္ မဟုတ္ခဲ့ရင္ ဒီလိုမ်ိဳးဘ၀ကို ျဖတ္သန္းရမွာမဟုတ္ဘူး ” ဟု သူက ဆက္ေျပာျပသည္။
ဗုဒၶဘာသာ ၾကီးစိုးသည့္ လူဦးေရ သန္း ၆၀ ရိွ ႏိုင္ငံအတြင္း ဆယ္စုႏွစ္မ်ားစြာ စစ္အုပ္ခ်ဳပ္ေရးအား အဆံုးသတ္မႈအတြက္ ခ်ီးမႊမ္းခံခဲ့ရေသာ္လည္း အဏၰ၀ါကဲ့သို႔ ရာေထာင္ခ်ီသည့္ ရိုဟင္ဂ်ာကေလးငယ္မ်ားသည္ တိုင္းျပည္ထဲတြင္ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ကင္းမဲ့လ်က္ရိွသည္။
မြတ္စ္လင္မ္လူ႔အဖြဲ႔အစည္းသည္ အခ်ိန္အေတာ္ၾကာ ခြဲျခားဆက္ဆံမႈကို ခံခဲ့ရျပီး၊ လူ႔အခြင့္အေရးအုပ္စုမ်ားက ကမာၻအတြင္ အဆိုး၀ါးဆံုးဟု ဆိုစမွတ္ျပဳထားၾကသည္။ သို႕ေသာ္လည္း ရခိုင္ျပည္နယ္သည္ ႏိုင္ငံ၏ ရိုဟင္ဂ်ာ ၁ သန္းတြင္ ၈၀ ရာခိုင္ႏႈန္းထိ ေနထိုင္ေနေသာေဒသျဖစ္သည္။ ယခုေသာ္ ကေလးငယ္မ်ားအတြက္ ပညာေရး၊ အစာေရစာ ႏွင့္ က်န္းမာေရး ေစာင့္ေရွာက္မႈဆိုင္ရာလိုအပ္ခ်က္မ်ားသည္ စစ္အုပ္ခ်ဳပ္ေရးကာလထက္ပင္ ဆိုးရြားေသာအေျခအေနသို႔ ေရာက္ရိွေန၏။ တစ္ေန႔လွ်င္ တစ္ေဒၚလာသာရရိွေရးအတြက္ အလုပ္ၾကမ္းလုပ္ကိုင္ရန္မွအပ သူတို႔ထံ မည္သည့္ေရြးခ်ယ္မႈမွ် မရိွေပ။
ႏိုင္ငံျခားသားသတင္းေထာက္မ်ား လံုး၀မေရာက္ဖူးေသးေသာေနရာသို႔ The Associated Press (AP သတင္းဌာန) မွ ေရာက္ရိွခဲ့ပါသည္။ ရိုဟင္ဂ်ာမ်ားအား ေတြ႕ဆံုေမးျမန္းေသာ အခါ ေဒသခံအာဏာပိုင္မ်ားသည္ သကၤာမကင္းစြာျဖင့္ တင္းတင္းမာမာ တံု႔ျပန္ခဲ့ၾကသည္။ ရဲမ်ားႏွင့္ေတြ႕ဆံုရန္ ေခၚယူခံရသည္။ သတင္းေထာက္မ်ားမွာ ထပ္ၾကပ္မကြာ ေနာက္ေယာင္ခံလိုက္ျခင္းခံရသည္။ ၄င္းအျပင္ ကေလးငယ္မ်ား အပါအ၀င္ ေတြ႕ဆံုေမးျမန္းၿပီးေသာသူမ်ားကိုလည္း ျခိမ္းေျခာက္အၾကပ္ကိုင္မႈမ်ား ျပဳလုပ္ၾကေလသည္။
လြန္ခဲ့ေသာ ၁၅ လကတည္းက လူမ်ိဳးေရးအၾကမ္းဖက္မႈျဖင့္ ဖရုိဖရဲျဖစ္ခဲ့ေသာ ႏိုင္ငံအတြင္း ဤေနရာသည္ မြတ္စ္လင္မ္ အၾကမ္းဖက္သူမ်ားက ဗုဒၶဘာသာ၀င္မ်ားအား သတ္ျဖတ္ခဲ့သည့္ေနရာဟု ဆိုၾကသည္။ သို႔ေသာ္ အျဖစ္အပ်က္မ်ားကို ေျပာင္းျပန္ေဖာ္က်ဴးထားသည့္ အဓိပၸာယ္ထြက္ေနေၾကာင္း ေလ့လာမႈမ်ားက ေဖာ္ျပသည္။ ယခုေနရာသည္ ႏိုင္ငံအ၀ွန္းေသဆံုးသူ ၂၄၀ အတြင္းမွ ၁၀ ေယာက္သာ ေသဆံုးခဲ့ေသာေနရာျဖစ္ေသာ္လည္း လူမ်ိဳးတစ္စုလံုးမွာ ခရီးသြားလာခြင့္ကို တင္းၾကပ္ျခင္းမ်ား၊ အျခားသီးသန္႔မူ၀ါဒမ်ားအားျဖင့္ အျပစ္ေပးခံေနရသည့္ တစ္ခုတည္းေသာေဒသျဖစ္သည္။
မဒ္ရဆာ (Madrassas) ဟုေခၚေသာ မြတ္စ္လမ္ေက်ာင္းမ်ားသည္ အပိတ္ခံထားရၿပီး
ကေလးငယ္မ်ားသည္ အစိုးရေက်ာင္းမ်ားအတြင္းသို့ တြန္းပို႕ျခင္းခံခဲ့ရသည္။
ျပည္နယ္ လူဦးေရ၏ ၉၀ ရာခိုင္ႏႈန္း နီးပါးရိွ ရိုဟင္ဂ်ာတို႔မွာ
မိမိနားမလည္သည့္ ဘာသာစကားျဖင့္ ဗုဒၶဘာသာ၀င္ ဆရာမ်ားျဖင့္
သင္ၾကားေစျခင္းခံရသည္။
ယမန္ႏွစ္အၾကမ္းဖက္မႈ၌ ဘုန္းေတာ္ၾကီးတစ္ဦးအသတ္ခံရသည့္ ဘဂုဏ္းနား ဆိုေသာ ရြာငယ္ေလးတြင္ ေသးငယ္ေသာ အစိုးရေက်ာင္း၌ လက္ခံထားေသာ ကေလးငယ္ဦးေရ ၁၂၅၀ နီးပါးရိွသည္။ မူႀကိဳေက်ာင္းသားအရြယ္ မွ ၈တန္းေက်ာင္းသားအရြယ္ထိ ထိုေက်ာင္းေလးအတြင္း၌ ေက်ာင္းသားမ်ားအၾကား လမ္းေလွ်ာက္ဖို႔ပင္ မလြယ္ကူေလာက္ေအာင္ ျပည့္က်ပ္ေနခဲ့သည္။
“ ကြ်န္ေတာ္တို႔ဆရာမ်ားက သင္ပုန္းေပၚမွာ စာေတြအမ်ားၾကီးေတာ့ေရးပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ကြ်န္ေတာ္တို႔ကို အဲဒါေတြ ဘယ္လိုဖတ္ရမလဲဆိုတာေတာ့ မသင္ေပးၾကဘူး။ ဒီလိုေက်ာင္းမ်ဳိးမွာ သင္ၾကားတတ္ေျမာက္ဖို႔ အရမ္းကိုခက္ခဲပါတယ္ ” ဟု အသက္ ၈ ႏွစ္ အရြယ္ အဏၰ၀ါ စဂ်ခ္ (Anwar Sjak) က ဆိုသည္။
ေက်ာင္းထဲတြင္ အစိုးရခန္႔ဆရာ ၁၁ ေယာက္သာရိွျပီး၊ ဆရာတစ္ဦးလွ်င္ ကေလးငယ္ ၁၁၄ ေယာက္အား သင္ၾကားရသည္။ သတင္းေထာက္မ်ား ေက်ာင္းသို႔သြားေရာက္ေလ့လာေသာေန႔တြင္ ၄င္းတို႔သည္ ေက်ာင္း၏ ပံုမွန္အေျခအေနအား မျပသခဲ့ၾကေပ။
ရိုဟင္ဂ်ာေစာင့္ေရွာက္ေရးေစတနာ့၀န္ထမ္းမ်ားသည္ ေက်ာင္းအတြင္း ျငိမ္သက္မွဳရိွေစရန္ ထိန္းသိမ္းေပးေနၾကျပီး၊ လူတစ္ဦးသည္ လက္ထဲတြင္ၾကိမ္လံုးကိုင္၍ အမိႈက္မ်ားျပည့္ေနသည့္ ကြန္ကရစ္ၾကမ္းျပင္အား ရိုက္ကာ ဆိတ္ၿငိမ္စြာေနၾကေစသည္။ ကေလးအနည္းငယ္မွ်သာ ခံု သို႔မဟုတ္ စားပြဲမ်ား ရိွၾက၏။ အေတာ္မ်ားမ်ားသည္ အခ်င္းခ်င္း စကားေျပာေနၾကသလို၊ ဗလာက်င္းျဖစ္ေနေသာ မွတ္စုစာအုပ္မ်ားကို လွန္ေလ်ာေနၾကသည္။ ထို႔အတူ သူတို႔ေက်ာင္းထဲ ၀င္ေရာက္လာၾကေသာ သူစိမ္းမ်ားအား ေငးေမာလ်က္သာရိွေနၾကသည္။
“ ျဖစ္ခ်င္တာျဖစ္ခြင့္ရမယ္ဆိုရင္ ကြ်န္ေတာ္ၾကီးလာတဲ့အခါ ဆရာ၀န္တစ္ဦးျဖစ္ခ်င္တယ္။ ဘာေၾကာင့္လည္းဆိုေတာ့ ကြ်န္ေတာ္တို႔မိသားစုထဲမွာ တစ္စံုတစ္ေယာက္ ေနမေကာင္း ျဖစ္လာတိုင္း ေဆးရံုကိုသြားရင္ ၀န္ထမ္းေတြက ကြ်န္ေတာ္တို႔အေပၚ ဂရုမစိုက္ၾကဘူး။ ကြ်န္ေတာ္ အဲဒါကို အလြန္ခံျပင္းပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ အစိုးရက ခြင့္ျပဳမွာမဟုတ္လို႔ ကြ်န္ေတာ့္ရည္မွန္းခ်က္ ဘယ္ေတာ့မွ ျဖစ္မလာႏိုင္ဘူးဆိုတာ ကြ်န္ေတာ္သိပါတယ္ ” ဟု တတိယတန္းေက်ာင္းသား အဏၰ၀ါက ဆိုသည္။
ျမန္မာႏိုင္ငံတြင္ ရိုဟင္ဂ်ာမ်ားအား ေဆးေက်ာင္းတက္ေရာက္ခြင့္ မေပးေခ်။ ရခိုင္ျပည္နယ္ေျမာက္ပိုင္းတြင္ တကၠသိုလ္မ်ား မရိွ။ ၄င္းျပင္ ရိုဟင္ဂ်ာမ်ားအား ထုိေဒသျပင္ပ ဘယ္ကိုမွ ထြက္ခြာခြင့္ မေပးသည္မွာ ဆယ္စုႏွစ္တစ္ခုမက ၾကာျမင့္ခဲ့ၿပီျဖစ္သည္။ ျခြင္းခ်က္အျဖစ္ ရိုဟင္ဂ်ာတစ္ခ်ဳိ႕အား ျပည္နယ္ၿမိဳ႕ေတာ္စစ္ေတြ၌ စာသင္ၾကားခြင့္ ခြင့္ျပဳထားျခင္းသည္လည္း လြန္ခဲ့ေသာႏွစ္ ေသြးေခ်ာင္းစီးမႈ၏ေနာက္ နိ႒ိတံခဲ့ျပီ ျဖစ္သည္။
“ ကြ်န္ေတာ္တို႔ကို သူတို႔ စာသင္မေပးခ်င္ၾကဘူး။ ကြ်န္ေတာ္တို႕ကို (မြတ္စ္လင္မ္ေတြကို ခ်ဳိးႏွိမ္ေခၚဆိုတဲ့ အသံုးအႏႈန္းျဖစ္တဲ့) ကုလား လို႔ေခၚၾကတယ္။ မင္းတို႕ဟာ တန္းတူႏိုင္ငံသားေတြမဟုတ္ဘူး၊ ဒါေၾကာင့္ မင္းတို႔ ဘာပညာမွရိွစရာမလိုအပ္ဘူး လို႔ သူတို႔ကေျပာေလ့ရိွပါတယ္ ” ဟု ပင္လယ္ကမ္းေျခရြာေလးျဖစ္ေသာ ျမင္းလြတ္ရြာမွ ရိုဟင္ဂ်ာကေလးငယ္မ်ားအတြက္ ကိုယ္ပိုင္စာသင္ခန္းေလးအား မိမိေနအိမ္တြင္ ဖြင့္လွစ္ထားသူ အသက္ ၂၅ ႏွစ္အရြယ္ စိုယဒ္ အလမ္ (Soyed Alum) က ေျပာျပသည္။
ႏွစ္စဥ္ႏွစ္တိုင္း ေထာင္ခ်ီေသာ ရိုဟင္ဂ်ာမ်ားသည္ ရခိုင္ျပည္နယ္ေျမာက္ပိုင္းကို စြန္႔လႊတ္ကာ၊ အျခားႏိုင္ငံမ်ား၌ ခိုလံႈသူဒုကၡသည္အေနႏွင့္ ေနထိုင္ခြင့္ရေရးေ