အဟ္ေလ့ဘိုက္(အ.စ)သတင္းဌာန၊အဗ္နာ
ကခ်င္ျပည္နယ္ လိုင္ဇာၿမိဳ႕တြင္ က်င္းပေသာ ABSDF ၂၅ ႏွစ္ျပည့္ ေငြရတု အခမ္းအနား (ဓာတ္ပံု – ေဂ်ပိုင္ / ဧရာဝတီ)
ဒီကေန႔ ႏို၀င္ဘာလ ၁ ရက္ေန႔ဟာ ABSDF ေခၚ “ျမန္မာ ႏိုင္ငံလုံးဆုိင္ရာ ေက်ာင္းသားမ်ား ဒီမုိကရက္တစ္ တပ္ဦး” စတင္ ဖြဲ႔စည္းတဲ့ေန႔ ျဖစ္ပါတယ္။ တနည္းအားျဖင့္ ေျပာရမယ္ ဆုိရင္ေတာ့ ၈ ေလးလုံး အေရးေတာ္ပုံ ၿဖိဳခဲြခံရအၿပီးမွာ အဲဒီလုိၿဖိဳခဲြတဲ့ စစ္တပ္ကုိ လက္နက္ကုိင္ၿပီး ေတာ္လွန္မွ ရမယ္ဆုိတဲ့ ဆုံးျဖတ္ခ်က္နဲ႔ ေတာခုိသြားၾကတဲ့ အသက္ ၂၀ ၀န္းက်င္ လူငယ္ေတြ ဦးေဆာင္တဲ့ “ေက်ာင္းသားတပ္ မေတာ္” ၂၅ နွစ္ျပည့္ ေမြးေန႔ ျဖစ္ပါတယ္။
တပ္ဦးရဲ့ ေမြးေန႔ အခမ္းအနားေတြကို တပ္စခန္း အေျခစုိက္ရာ ထုိင္း-ျမန္မာနယ္စပ္ ေတာတြင္း ခစန္းေတြနဲ႔ တပ္ဖြဲ႔၀င္ေဟာင္းေတြ အေျခခ်ရာ အိမ္နီးခ်င္း ႏိုင္ငံေတြ၊ တတိယ ႏိုင္ငံေတြမွာ အစဥ္အလာမပ်က္ နွစ္စဥ္ က်င္းပလာခဲ့တာ ၂၄ နွစ္ ရွိခဲ့ေပါ့။ ဒါေပမဲ့ ဒီနွစ္ ၂၅ နွစ္ျပည့္ေန႔ မွာေတာ့ ထူးထူးျခားျခား ျပည္တြင္းမွာပါ အခမ္းအနားေတြ က်င္းပမယ္လုိ႔ သိရပါတယ္။
စစ္ေရးျပ အခမ္းအနား က်င္းပတာ မဟုတ္ဘဲ လက္နက္ကုိင္ေတာ္လွန္ေရး ၂၅ နွစ္တာ ကာလအတြင္း ဒီမုိကေရစီအေရးအတြက္ အသက္ေပးလႉ သြားၾကတဲ့ “ရဲေဘာ္သူငယ္ခ်င္း” ၆၇၀ ဦး အတြက္ ဆြမ္းသြတ္ အမွ်ေ၀ေပးမွာျဖစ္ၿပီး ထိခုိက္ဒဏ္ရာရသူ ၄၁၇ ဦး အတြက္လည္း မိသားစုေတြဆီ ဂုဏ္ျပဳမွတ္တမ္းေတြ ေပးအပ္မယ္လို႔ သိရပါတယ္။
ဒီနွစ္က်မွ ထူးထူးျခားျခား ျပည္တြင္းမွာ အခုလုိ အခမ္းအနား က်င္းပႏိုင္တာကေတာ့ ၈ ေလးလုံး အေရးေတာ္ပုံ ၂၅ နွစ္ျပည့္ မတုိင္ခင္ ၾသဂုတ္လ ၅ ရက္ေန႔မွာ ABSDF ဗဟိုေကာ္မီတီက လက္ရွိ ဦးသိန္းစိန္ အစိုးရနဲ႔ အပစ္အခတ္ ရပ္စဲေရးလက္မွတ္ ေရးထုိးလုိက္လုိ႔ ျဖစ္ပါတယ္။ အဓိက မဟာမိတ္ျဖစ္တဲ့ ကရင္အမ်ဳိးသား အစည္း႐ံုး (KNU) အပါ၀င္ တုိင္းရင္းသား လက္နက္ကုိင္ အဖြဲ႔အေတာ္မ်ားမ်ား အပစ္ရပ္ လက္မွတ္ေရးထုိး ၿပီးတဲ့ေနာက္ ABSDF ကလည္း အခုလုိ လက္မွတ္ထုိးလုိက္ရတာလုိ႔ ယူဆရပါတယ္။
ေမးစရာ က်န္ေနတာကေတာ့ ဒီလုိ လက္မွတ္ထုိးၿပီး ရန္ကုန္ျပန္ခြင့္ ရတဲ့အတြက္ ABSDF ရဲ႕ ဦးတည္ခ်က္ ပန္းတုိင္ဆီ ေရာက္သြားၿပီလား ဆုိတာပါပဲ။ ပန္းတုိင္ဆီ မေရာက္ေသးဘူးဆုိတာ လူတုိင္း သိပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဒါဟာ သမုိင္းမွတ္တုိင္ တခုအေနနဲ႔ မလႊဲမေရွာင္သာ ျဖတ္သန္းရမယ့္ အေျခေနလုိ႔ ထင္ပါတယ္။ ဒါက တဖြဲ႔လုံးဆုိင္ရာ ကိစၥပါ။ တဦးခ်င္းဆုိင္ရာ အတြက္ေရာ ဘယ္လုိ စဥ္းစားၾကမလဲ။
လက္မွတ္ ထုိးၿပီးေနာက္ပုိင္း ABSDF ဗဟုိ ေကာ္မီတီ၀င္ေတြ ျပည္ေတာ္ျပန္ၾကသလုိ တတိယႏိုင္ငံေရာက္ တပ္ဖြဲ႔၀င္ေဟာင္းေတြထဲက က်ေနာ္ အပါ၀င္ ေတာခုိ ေက်ာင္းသားေဟာင္း အေတာ္မ်ားမ်ားလည္း ျပည္ေတာ္ျပန္ ေလ့လာေရး လုပ္ခဲ့ၾက၊ လုပ္ေနၾကဆဲ ျဖစ္ပါတယ္။ အနည္းဆုံးအားျဖင့္ ဒီလုိ ျပည္ေတာ္ျပန္ခြင့္ ရတာကိုက ၂၅ နွစ္တာအတြင္း တုိးတက္မႈတခုလုိ႔ မဆုိသင့္ဘူးလား။ လက္ရွိ အစုိးရကို ေက်းဇူးမတင္ သင့္ဘူးလား။
၂၅ နွစ္တာ ကြဲကြာေနရတဲ့ မိဘ ေဆြမ်ဳိးေတြ၊ မိတ္ေဆြ သူငယ္ခ်င္းေတြ၊ လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဘက္ေတြနဲ႔ ျပန္ေတြ႔ရတာကုိ ၀မ္းမသာဘဲ ဘယ္ေနပ့ါမလဲ။ ဒါေပမယ့္ ဒီလုိ ျပန္ခြင့္ရ၊ ေတြ႔ခြင့္ရတာကို တုိးတက္မႈ တခုအျဖစ္ အတိအက် ေျပာဖို႔ကေတာ့ ခက္မယ္ထင္ပါတယ္။ ဘာေၾကာင့္လဲဆုိရင္ က်ေနာ္ အပါ၀င္ အခုျပည္ေတာ္ျပန္ ေလ့လာေရး လုပ္ေနသူအားလုံးဟာ နဂုိက ျမန္မာႏိုင္ငံသားေတြ၊ ျမန္မာျပည္ထဲမွာ ေနထုိင္ခဲ့သူေတြ ျဖစ္တဲ့အတြက္ သူ႔အိမ္သူ ျပန္ခြင့္ရတာကို တုိးတက္မႈလုိ႔ ေျပာလုိ႔ ျဖစ္ပါ့မလား။ တိုးတက္မႈ အႏုတ္လကၡဏာ အေျခအေနကေန (သုည) အဆင့္ဆီ ျပန္ေရာက္လာျခင္း၊ တနည္းအားျဖင့္ Status Quo ဆီ ျပန္ေရာက္ လာျခင္းမွ်သာ ျဖစ္ပါတယ္။
ဒီအိမ္ကလူ ဒီအိမ္ ျပန္လာခြင့္ ရတာဟာ သိပ္မထူးဘူးဆုိရင္ အဲဒီလုိ အိမ္ျပန္စဥ္အတြင္း ေတြ႔ရတဲ့ ႏိုင္ငံေရး၊ စီးပြားေရး၊ လူမႈေရး အေျခေနေတြ အရင္ ၂၅ နွစ္ကနဲ႔ မတူေအာင္ ေျပာင္းလဲေနတာကုိေရာ တုိးတက္မႈလုိ႔ မဆုိသင့္ဘူးလား။ ဆိုသင့္တာေပါ့။ ဒါေပမယ့္ လြန္ခဲ့တဲ့ ၂၅ နွစ္တာ ကာလ က်ေနာ္တို႔ အခ်င္းခ်င္းၾကား (သူပုန္နဲ႔ အစုိးရၾကား) အသည္းအသန္ တုိက္ခုိက္ေနစဥ္မွာ အိမ္နီးခ်င္း ႏိုင္ငံေတြက အခ်င္းခ်င္း မတုိက္ဘဲ ပူးေပါင္းေဆာင္ရြက္ႏိုင္လုိ႔ သူတုိ႔ႏိုင္ငံေတြ တုိးတက္သြားတာနဲ႔ ယွဥ္ရင္ က်ေနာ္တုိ႔ ႏုုိင္ငံမွာ အခုေတြ႔ေနရတဲ့ တုိးတက္မႈဆုိတာ ဘယ္ေျပာပေလာက္ ေတာ့မလဲ။
ဒါက စီးပြားေရးနဲ႔ ႐ုပ္၀တၱဳပုိင္း ဆုိင္ရာ တုိးတက္မႈကုိ ဆိုလုိတာပါ။ ႏိုင္ငံေရးနဲ႔ စဥ္းစားပုံဘက္မွာေတာ့ လြန္ခဲ့တဲ့ ၂၅ နွစ္ က်ေနာ္တုိ႔ ေတာစခုိစဥ္က မရွိဖူးေသးတဲ့ ျပည္သူ႔လႊတ္ေတာ္၊ အမ်ဳိးသားလႊတ္ေတာ္ အေဆာက္ဦႀကီးေတြ၊ ျပည္နယ္/တုိင္းေဒသႀကီးေတြရဲ့ လႊတ္ေတာ္ႀကီးေတြ၊ ျပည္သူက ေရြးေကာက္တင္ ေျမွာက္ထားတဲ့ အရပ္သား (တပုိင္း) အစိုးရေတြ၊ ႏုိင္ငံေရးပါတီႀကီးေတြ၊ NGO ေခၚ အရပ္ဘက္ အဖြဲ႔စည္းေတြ၊ အပစ္ရပ္ တုိင္းရင္းသား လက္နက္ကုိင္ အဖဲြ႔ေတြရဲ႕ ဆက္ဆံေရး႐ံုးေတြ ရွိလာကုိေတာ့ တုိးတက္မႈအျဖစ္ မျဖစ္မေန အသိမွတ္ ျပဳသင့္တယ္လို႔ ထင္ပါတယ္။
ဒါေပမယ့္ ဒါဟာ က်ေနာ္တို႔ မ်ဳိးဆက္ ျဖတ္သန္းခဲ့တဲ့ ၂၅ နွစ္ အေတြ႔အႀကဳံေပၚ ယွဥ္ေျပာျခင္းသာ ျဖစ္ပါတယ္။ က်ေနာ္တုိ႔အရင္ ေတာခုိခဲ့တဲ့ မ်ဳိးဆက္ေတြဘက္ကေန ေျပာမယ္ဆုိရင္ေတာ့ လြတ္လပ္ေရးရကာစ ၀န္ႀကီးခ်ဳပ္ ဦးႏုေခတ္က ရွိခဲ့ဖူးတဲ့ လႊတ္ေတာ္တုိ႔၊ အစိုးရတုိ႔၊ ႏိုင္ငံေရးပါတီတုိ႔နဲ႔ ယွဥ္ရင္ အခုေတြ႔ေနရတဲ့ လႊတ္ေတာ္ေတြ၊ အစိုးရေတြ၊ ႏိုင္ငံေရး ပါတီေတြဆုိတာ မေျပာပေလာက္တဲ့ သေဘာျဖစ္သြားႏိုင္ျပန္ပါတယ္။ ဒါျဖင့္ အပစ္ရပ္ တုိင္းရင္းသားအဖြဲ႔ ႐ံုးခန္းေတြကေရာ။ ဒါလည္း က်ေနာ္တို႔ ေတာခုိေက်ာင္းသားေတြ အိမ္ျပန္သလုိ သူတုိ႔လည္း မူလေနရာကို ျပန္ေရာက္တဲ့ သေဘာထက္ မပုိပါဘူး။
ဒါျဖင့္ ၂၅ နွစ္တာအတြင္း ဘာမွ မေျပာင္းလဲေသးဘူးလုိ႔ ေကာက္ခ်က္ ဆဲြရေတာ့မလား။ ဒီလုိ တရားေသေတာ့ ေျပာလုိ႔ မျဖစ္ႏိုင္ပါ။ ေျပာင္းတဲ့ ေနရာေတြလည္း ရွိေနႏိုင္ပါတယ္။ အဲဒီလုိေျပာင္းလဲ လာေနတယ္လို႔ ေျပာႏိုင္တဲ့ ေနရာေတြထဲမွာ လူေတြရဲ့ စဥ္းစားပုံနဲ႔ နည္းပညာ ဧရိယာက အဓိက ျဖစ္မယ္လုိ႔ က်ေနာ္ ထင္ပါတယ္။
ဥပမာ လက္ရွိ အစုိးရေခတ္မွာ ဘယ္ေခတ္ကနဲ႔မွ မတူေအာင္ သတင္း မီဒီယာလြတ္လပ္ခြင့္ ေပးထားတယ္လုိ႔ ေလ့လာသူ တခ်ဳိ႕က ဆုိပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဒါဟာ မဆလ ေခတ္ကေန နအဖ ေခတ္အထိကိုသာ ဆုိလုိပုံရၿပီး လြတ္လပ္ေရး ရစ ဦးႏု အစိုးရေခတ္ကုိ ထည့္တြက္မထားဘူးလုိ႔ ထင္ပါတယ္။ အဲဒီေခတ္ စာနယ္ဇင္