အဲဟ္ေလ့ဘိုက္(သ) (အ.စ) သတင္းဌာန ၊ အဗ္နာ
==========================================
ကၽြန္မ ဟသၤာတ ေစ်းၾကီး အတြင္း ေစ်း၀ယ္ေနစဥ္ ေနာက္မွ
ေခၚသံေၾကာင့္ လွည့္ၾကည့္ လိုက္ပါသည္။
" ဟဲ့ နင္ေဖြးေဖြး မဟုတ္လား " အသံကို သိေသာ္လည္း မ်က္နွာကို ေသေသခ်ာခ်ာ ျပန္ၾကည့္ ေနမိသည္။ " ဘာစိုက္ၾကည့္ ေနတာလဲ ငါ သက္ထား ေဆြေလ "
" ေၾသာ္မွတ္မိျပီ သက္ထား နင္အခု ဘယ္ေရာက္ေန တာလဲ ။ နင့္မ်က္နွာကို မနဲငါ ပံုဖမ္းယူရ တယ္ဟယ္ ။ ငါတို ့ေက်ာင္းျပီးသြား ကတည္းက ကြဲသြားလိုက္တာ။ နင္ကအရင္ကနဲ ့လံုး၀ မတူေတာ့ဘူး။ ၀တ္စား ထားတာ တကယ့္ျမိဳ ့သူစတိုင္အျပည့္ပဲ။ " ၾကည့္လုပ္ျပီ ေဖြးေဖြးကေတာ့ နင္ကသာ အရင္လိုပဲ ဆံပင္အရွည္နဲ ့ သနပ္ခါး ပါးကြက္နဲ ့ အဲ့ဒီစတိုင္ကို ခုထိဖက္ တြယ္ထားတံုးပဲ။ ဒါေၾကာင့္ နင့္ကိုျမင္ျမင္ခ်င္း ငါမွတ္မိတာ " " ေအးေပါ့ဟ ငါတို ့ကေတာသူေတြပဲ ဒီလိုပဲေနတတ္ တယ္ေလ ။ နင္အခုဘယ္မွာလဲ "
" ငါအခု ရန္ကုန္မွာေလ အထက္တန္းျပ ျဖစ္ေနျပီ။ နင္ေရာ ဘယ္ေတာ့ ရန္ကုန္ကိုေျပာင္းလာ မွာလဲ "
" မေျပာင္းပါဘူး ငါေတာမွာပဲေပ်ာ္တယ္ ။ ဒီမွာ ကတကယ္ ဆရာမ လုပ္ခ်င္တဲ့ သူေတြလိုတယ္ေလ "
" နင္ပဲ ေန ငါေတာ့ မေနနိုင္ဘူး ။ ဒီမွာက ပိုက္ဆံမရဘူး ။ဆရာမ လစာေလးနဲ ့ပဲေနေနရတာ" ျမိဳ ့ေပၚမွာဆို က်ဴရွင္လည္း သင္လို ့ရတယ္ ။ အျခား၀င္ေငြေတြလည္ရွွိေသးတယ္ ။ အခြင့္အေရး ရတံုး ပိုက္ဆံရွာရတာ ။ မေသခင္ရနိုင္သမွ် ရိကၡာစုရမယ္ ေဖြးေဖြးရဲ႔ "
" အဲ့ဒါဆိုရင္ စီးပြားေရးလုပ္ပါလားဟယ္ ဘာလို ့ေက်ာင္းဆရာမ လာလုပ္ေနတာလဲ "
" ဒါလလည္း စီးပြားေရးပဲေလ ေက်ာင္းမွာ လည္းသင္တယ္ ။ အိမ္ေခၚျပီီးေတာ့လည္း က်ဴရွႈင္သင္တယ္ ။ ျပီးေတာ့ အျပင္က်ဴရွင္ေက်ာင္းမွာလဲ သင္တယ္၊ အိမ္ေတြလည္း ဂိုက္လိုက္ လုပ္ေသးတယ္"
" ဟ လုပ္လွခ်ည္လား သက္ထားရဲ့ ။ ဒါဆိုနင္ကဆရာမ လုပ္ျပီးစီးပြါးရွာေနတာေပါ့ ေလ "
" အမွန္ပဲ ျမိဳ ့ေပၚေရာက္ေအာင္ေျပာင္းတယ္ ဆိုတာ အဲ့လိုလုပ္ခ်င္လို ့ေပါ့ဟ " ေခာတ္ဆန္ဆန္ ၀တ္စားထားျပီး ကိုယ့္ကိုယ္ကို ဂုဏ္ယူ ၀ံ့ၾကြားဟန္ အျပည့္နွင့္ ေျပာဆိုေနေသာ သူငယ္ခ်င္းျဖစ္သူ သက္ထားေဆြကို ၾကည့္ျပီး ကၽြန္မအံ့အား သင့္ေနမိ ပါသည္။ " ဒါဆိုရင္ ဆရာမဆိုတဲ့ ဂုဏ္သိကၡာ ဘယ္သြားထားမလဲ သက္ထား "
" မလိုဘူးေလ မိဘေတြျဖစ္ခ်င္တာ ငါတို ့လုပ္ေပးတယ္ ။ အဓိက ကေတာ့ သူတို ့သားသမီးေတြ အတန္းမွန္မွန္ ေအာင္ဖို႔ ထူးခၽြန္ေနဖို ့။ ငါတို ့တတ္နိုင္တာေတြ လုပ္ေပးတယ္။ ငါတို ့အတြက္ လည္းေငြေၾကး ကအစ အရာရာေျပလည္တယ္ "
" ဒါဆိုရင္ မတတ္နိုင္တဲ့ မိမိရဲ့ ကေလးေတြက်ေတာ့ေရာ ဘယ္လိုလုပ္မလဲ " " မတတ္နိုင္တဲ့ကေလးေတြကေတာ့ မတတ္နိုင္တဲ့ ေနရာမွာေနၾကေပါ့ "
" ဟာ နင္တို ့စိတ္ကို ငါအံ့ၾသတယ္ဟာ "
" မအံ့ၾသနဲ ့ေဖြးေဖြး ျမိဳ ့ေပၚကဆရာမေတြ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက ဒီလိုပဲလုပ္ေနၾကတာေလ" ငါလည္း ဘာသားနဲ ့ထုထားတာမို႔လို႔လဲ အမ်ားမိုးခါးေရေသာက္ ငါတို ့လည္းလိုက္ေသာက္ေန ရမွာပဲ ။ ဂုဏ္သိကၡာဆိုတာ ဒီေခာတ္မွာ ပိုက္ဆံရွိရင္ အလိုုလိုဂုဏ္ ရွိျပီးသားပါဟာ ။ အေတြး မေခါင္စမ္းပါနဲ ့။။
ကၽြန္မစိတ္ထဲေတြး ေနမိသည္။ ေတာရြာေတြမွာ တစ္ခ်ိဳ ့ကေလးေတြ ဆိုရင္ ပံုနွိပ္စာအုပ္မရွိ ။ ေက်ာင္း၀တ္စံုမရွိ ။ တခါတေလ ဆရာမလုပ္သူကေတာင္ စိုက္ျပီးလိုအပ္တာေတြ ၀ယ္ေပးလိုက္ ရတာေတြေတာင္ ရွိသည္ ။ ျမိဳ ့ေပၚေက်ာင္းကဆရာမေတြကေတာ့ လက္ညွိဳးညႊန္ရာ ေရျဖစ္ေန ၾကသည္။
" ကဲေဖြးေဖြးေရ စကားေကာင္း ေနလိုက္တာ ငါသြားေတာ့မယ္။ မိဘေတြဆီ ခဏျပန္လာလည္တာ ေနာက္မွပဲ နင္နဲ ့ထပ္ဆံု မယ္ဟာ။ ေက်ာင္းေျပာင္းခ်င္ရင္ ငါ့ကိုဖုန္းဆက္ေလ။ ငါတတ္နိုင္သမွ် ကူညီမယ္ " သူငယ္ခ်င္းျဖစ္သူ ထြက္သြားတာကိုၾကည့္ျပီး ကၽြန္မေတြ ေ၀စြာရပ္ေနမိပါသည္။ သူေျပာသြားေသာ စကားမ်ားထဲမွ သိကၡာနွင့္ရိကၡာ ဟူေသာစကားလံုးကိုလည္း ျပန္လည္ေတြးၾကည့္ေနမိသည္ ။
ကၽြန္မအေတြးအဆံုး ဆရာမဟူေသာ ဂုဏ္သိကၡာကို အတတ္နိုင္ဆံုးထိမ္းသိမ္းသြားျပီး ဆင္း ရဲႏြမ္းပါးစြာ ပညာရွာေနေသာ ေတာေနကေလးသူငယ္ေက်ာင္းသား။ေက်ာင္းသူေလးမ်ား၏ ဘ၀ကို အတတ္နိုင္ဆံုး ေစတနာထားက်ိဳးပမ္းေဆာင္ရြက္သြားေတာ့မည္ဟု သံဓိဌာန္ခ်ကာ သူငယ္ခ်င္း သက္ထားေဆြ ဖုန္းနံပါတ္ေရးထားေသာ စကၠဴေလး အားလံုးေခ်လႊင့္ပစ္လိုက္ျပီး ေစ်းအတြင္းမွ ထြက္ခြါလာခဲ့ ပါေတာ့သည္။